Een commentaar van Rainer Rupp.
Op maandag 7 december hebben de ministers van Buitenlandse Zaken van de EU-lidstaten overeenstemming bereikt over nieuwe maatregelen van de Europese Unie om landen buiten de EU sneller te sanctioneren met sancties in het geval van mensenrechtenschendingen. In het geval van landen binnen de EU, zoals de grove schendingen van de mensenrechten, waaronder de marteling van een journalistieke dissident in een Britse hoogbeveiligde gevangenis, zien de heersende elites in de EU geen enkele schending van de wet. De parlementsleden van de EU vinden deze flagrante onrechtvaardigheid in Groot-Brittannië niet eens het vermelden waard.
“Zoek naar splinters in het oog van de ander, negeer balken in je eigen oog”; dit is het beproefde motto van de heersende elites in de uitvoerende macht van de Europese Unie zoals de Europese Commissie en de EU-Raad, maar ook in het bedrieglijke pakket dat het Europees Parlement (EP) heet.
De vorige verordening van de Europese Commissie voorzag niet in sancties tegen personen die zich schuldig maken aan of profiteren van ernstige schendingen van de mensenrechten. Sancties konden alleen aan staten worden opgelegd. Op basis van de nieuwe sanctieregels die deze week zijn aangenomen, is het nu onder andere mogelijk om bepaalde personen een inreisverbod op te leggen of hun eventuele tegoeden in de EU te bevriezen.
De ervaring met het hypocriete mensenrechtenbeleid van de EU-leiders en de regeringen van de EU-lidstaten leert echter dat deze nieuwe lijst van sancties ook niet uit humanitaire overwegingen is opgesteld. In feite hebben de politieke elites van de EU zo een nieuw propagandamiddel gecreëerd tegen Rusland, China en Wit-Rusland en een aantal andere landen en personen die ze niet mogen. Want in de media worden bij het nieuwe mensenrechtenbesluit van de EU-ministers van Buitenlandse Zaken de “gebruikelijke verdachten”, met name Rusland, China en Wit-Rusland, genoemd als de belangrijkste doelwitten voor de nieuwe strafmaatregelen.
Volgens de zogenaamde Duitse “kwaliteitsmedia” moeten deze straffen ook worden toegepast tegen vermeende, maar meestal onbewezen, cyberaanvallen en het gebruik van chemische wapens (Novichok).
De zogenaamde “Global Magnitsky Act” van het Amerikaanse Congres heeft model gestaan voor het nieuwe EU-strafrechtstelsel, een dubieuze, anti-Russische wet van de veelgeprezen Amerikaanse vuurtoren voor de mensenrechten. Dienovereenkomstig hadden de enthousiaste Russische haatgevoelens onder de EU-elites voorgesteld om het nieuwe EU-sanctiemechanisme te vernoemen naar Alexei Nawalny, die door Poetin persoonlijk werd gemarteld en onlangs door de westerse oorlogsstokers werd zaligverklaard. Dit idee heeft echter niet de doorslag gegeven in de Raad van Ministers van de EU, wat erop wijst dat sommige EU-ministers van Buitenlandse Zaken nog steeds over gezond verstand beschikken. De SPD extra, die de rol van de Duitse minister van Buitenlandse Zaken mag spelen, behoort daar niet toe.
Bovendien hadden de EU-landen al een inreisverbod en een eigendomsverbod opgelegd aan vermoedelijk verantwoordelijke personen uit de kring van de Russische president Vladimir Poetin in oktober vanwege de nepaanval in Novichok op Nawalny, die door het Westen tot oppositiepoliticus was verheven. Met iets minder dan 1 procent van de stemmen bij de laatste presidentsverkiezingen is Nawalny in Rusland volstrekt onbeduidend, maar wordt het door het Westen propagandistisch opgewaardeerd en uitgebuit als een verstorende factor tegen het Kremlin.
Als het gaat om het aan de kaak stellen van propagandistisch vermeende mensenrechtenschendingen in Rusland en Wit-Rusland, of in China, dat de laatste tijd steeds vaker het doelwit is van de mensenrechtenstrijders van de EU uit hoofde van de kadavergehoorzaamheid aan Washington, is het Europees Parlement (EP) de hoofdrolspeler.
Het Europees Parlement is geen echt parlement, maar een bedrieglijk pakket. Het Parlement mag er dan wel over geschreven hebben, maar in het bedrieglijke pakket van het Europees Parlement zijn de rechten van een echt parlement, zoals we die kennen van de nationale lidstaten van de EU, zeer beperkt. Het is niet de taak van het EP om wetten te maken, maar vooral om de bevolking van de Europese Unie te laten geloven dat de EU, met inbegrip van de Commissie en de Raad, een democratisch project is. Tegelijkertijd is het belangrijk om te verbergen dat de EU een neoliberale oligarchie is van de superrijken, geregeerd door bedrijven, door bedrijven, voor bedrijven. Dat is dezelfde samenstelling als de Grote Kamer van Afgevaardigden van het Europees Parlement.
Als het gaat om het signaleren van politieke en sociale deugdzaamheid en hypocrisie over mensenrechten, kan de meerderheid van de leden van het Europees Parlement niet meer stoppen. “Splinters in het oog van de ander vinden en balken in het eigen oog negeren” is hun beproefde motto, zoals het geval van Assange weer bewijst. Want in een nieuw record van hypocrisie heeft tweederde van de leden van het Europees Parlement onlangs in een plenaire vergadering over “mensenrechten in de EU” voor het nieuwe jaarverslag besloten dat de naam Assange niet zou worden vermeld in het nieuwe mensenrechtenverslag.
De bovengenoemde plenaire vergadering van het Europees Parlement vond vorige maand in Brussel plaats, op 24 november 2020. In het begin werden alle leden van het Europees Parlement met de nodige morele ernst herinnerd aan de hoge waarden waarvoor de Europese Unie en zijzelf geacht worden te staan. Letterlijk werd het gezegd:
“Onze gemeenschappelijke waarden en grondrechten worden beschreven in artikel 2 van het EU-Verdrag: Respect voor de menselijke waardigheid, vrijheid, democratie, gelijkheid, de rechtsstaat en eerbiediging van de mensenrechten, met inbegrip van de rechten van minderheden. In artikel 3 staat dat de bevordering van deze waarden een doelstelling van de EU is”.
In het daaropvolgende debat over punt 5 van de agenda, dat luidde: “De situatie van de grondrechten in de Europese Unie”, heeft de meerderheid van de leden van het Europees Parlement voorkomen dat meldingen van ernstige mensenrechtenschendingen in verschillende EU-lidstaten, zoals de lange gevangenisstraffen voor gekozen vertegenwoordigers in Spanje of het geval van de marteling van Assange in Groot-Brittannië, in het jaarverslag werden opgenomen.
De enige die hier duidelijk over sprak was Clare Daly, een lid van het Europees Parlement uit Ierland.
“Grondrechten moeten prevaleren boven politieke spelletjes en eigenbelang. Zij moeten de grote gelijkmaker zijn voor iedereen, ongeacht wie je bent of uit welk land je komt. Als we dat negeren, dan leidt ons verslag over de grondrechten, dat gaat over klokkenluiders en persvrijheid maar geen melding maakt van het gevaarlijke precedent van Julian Assange, alleen maar tot een doodlopende weg”. Ze ging verder met te zeggen:
“Als de troefkaartregering erin slaagt hem uit te leveren aan de Verenigde Staten, kan hij voor zijn journalistieke activiteiten in de EU 175 jaar lang in een streng beveiligde Amerikaanse gevangenis belanden. Dit (de Assange-zaak) is het grootste geval van persvrijheid in onze generatie en we zwijgen.”
Maar zoals verwacht had de hartstochtelijke oproep van mevrouw Daly geen effect op de meerderheid van de leden van het Europees Parlement.
Een dag later, op 25 november, stemde het EP over het amendement waarmee de mensenrechtenhypocrieten wilden garanderen dat de naam Assange helemaal niet zou worden genoemd in het nieuwe mensenrechtenverslag van het EP. Dit amendement werd gesteund door 408 leden van het Europees Parlement, waarbij 191 en 93 zich van stemming onthielden. Zo was het duidelijk dat de overgrote meerderheid van de leden van het Europees Parlement had besloten dat het lijden van de wereldberoemde onderzoeksjournalist Julian Assange eenvoudigweg zou worden vergeten, zijn persoon zou worden uitgewist alsof hij nooit had bestaan. — Assange? Nooit van hem gehoord. Wie is hij?
Dankzij de Duitse satiricus Martin Sonneborn, niet-ingeschrevene van de partij “De Partij”, is er een tabellarisch overzicht van het stemgedrag van de Duitse leden van het Europees Parlement in de Assange-zaak, met namen en partijkennis,
- Alle CDU’s/CSU’s hebben – zonder uitzondering – de motie gesteund om de naam “Julian Assange” niet te noemen in het jaarlijkse mensenrechtenverslag van de EU. Er was zelfs geen enkele onthouding in deze partij.
- Van de 16 SPD-stemmen waren er, zoals verwacht, 10 afgevaardigden die net als de CDU stemden. Bovendien had het EPD slechts één enkele nee-stem, twee onthoudingen en drie afwezigen.
- In de FDP waren ze allemaal voor de resolutie, om nog maar te zwijgen van Assange.
- In de “Groenen” en de “Links” waren alle stemmen tegen, wilden ze de zaak bespreken.
- En bij de AfD was het resultaat gemengd, met de meerderheid tegen, zoals bij de Groenen en de Links.
Assange’s grote fout was dat hij het zichzelf niet gemakkelijk maakte zoals de meerderheid van zijn westerse journalistieke collega’s door hoogbetaalde artikelen met goedkope haat te verkopen tegen Rusland en China als onderzoeksjournalistiek. In plaats daarvan heeft Assange met behulp van klokkenluiders van het Amerikaanse leger en anderen een hele reeks Amerikaanse en westerse oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid zorgvuldig aan het licht gebracht. Hij heeft de lelijke grimassen onthuld die schuilgaan achter de eerlijke en bezorgde politieke gezichten van de strijders van de democratie en de mensenrechten. En zo staat Assange ook al die Duitse politieke elites in de weg die steeds meer “verantwoordelijkheid” op zich willen nemen over de hele wereld. Maar voor wie en wat?
De motieven van deze groep politici, die nu al meer dan twee decennia lang liever elke oorlog die Washington heeft gevoerd ongevraagd en onmiddellijk met Duitse soldaten steunen, werden diep gewantrouwd door de voormalige Duitse bondskanselier Helmut Schmidt, die in november 2015 stierf. In een principieel artikel in het weekblad “Die Zeit” van 30 oktober 2008 had hij ook zijn SPD-kameraden gewaarschuwd met de volgende woorden:
“Soms hoort men dat we uit solidariteit binnen het NAVO-bondgenootschap aan militaire interventies moeten deelnemen. Het argument past beter in de Nibelungen-saga dan in de realiteit van vandaag. Voor het Noord-Atlantisch Bondgenootschap was en is het een defensief bondgenootschap, niet een bondgenootschap om de wereld te transformeren. Zolang het een defensieve alliantie blijft, is het wenselijk omdat het noodzakelijk is voor een noodsituatie. Maar om er een instrument voor de transformatie van buitenlandse staten van te maken, moeten we er niet aan meedoen, zelfs als sommige politici of schrijvers het als een uiting van wereldwijde politieke verantwoordelijkheid afschilderen. Overal waar sprake is van mondiale politieke verantwoordelijkheid, moet men onderzoeken wat de werkelijke motieven zijn.”
Maar terug naar de plenaire vergadering van het Europees Parlement op 24 november. Daar werd, zoals verwacht, veel gesproken over “verantwoordelijkheid” voor allerlei regio’s in de wereld, voordat de parade van hypocrieten onder een ander punt, punt 15, op de agenda debatteerde over “de bestrijding van straffeloosheid voor misdaden tegen journalisten wereldwijd”. Tevergeefs zoekt men naar een vermelding van de journalist Julian Assange in de EP-notulen van dit agendapunt. Volgens een rapport van de VN-vertegenwoordiger Nils Melzer wordt Assange “gemarteld” in de Britse hoogbeveiligde gevangenis Belmarsh.
Een jaar geleden, begin november 2019, bezocht Melzer, een internationaal gerenommeerde deskundige op het gebied van martelmethoden, opnieuw Assange in de gevangenis van Belmarsh, waar hij nog steeds in eenzame opsluiting wordt vastgehouden. Melzer had in maart 2019 al een bezoek gebracht aan Assange in Belmarsh. Beide keren was Melzer tot de conclusie gekomen zonder enige mitsen en maren dat Assange psychologisch gemarteld wordt door de Britse autoriteiten. Zijn alarmoproep, die gebaseerd was op de toenmalige medische diagnoses met betrekking tot de gezondheid van Assange, klonk weinig hoopvol: citaat:
“De gezondheid van Assange bevindt zich in een neerwaartse spiraal van toenemende angst, stress en hulpeloosheid, typisch voor mensen die onderworpen zijn aan een langdurig isolement en voortdurende willekeur.”
In een sombere beoordeling, voegde Melzer eraan toe:
“Hoewel de exacte verdere ontwikkeling moeilijk met zekerheid te voorspellen is, kan dit symptoompatroon zich snel ontwikkelen tot een levensbedreigende situatie die resulteert in een cardiovasculaire ineenstorting of een zenuwinzinking.”
Melzer zei dat de maatregelen die hij in mei heeft genomen om de gezondheid en de waardigheid van Assange te beschermen, expliciet zijn genegeerd door de Britse gerechtelijke autoriteiten. Citaat:
“Wat we in plaats daarvan hebben gezien van de Britse regering is volledige veronachtzaming van de rechten en integriteit van de heer Assange. Ondanks de medische urgentie van mijn oproep en de ernst van de vermeende schendingen, heeft het Verenigd Koninkrijk niet de maatregelen genomen voor onderzoek, preventie en herstel die het internationaal recht voorschrijft. “
Melzer voegde daar nog aan toe dat de detentieomstandigheden van Assange niet te rechtvaardigen waren. Hij zei, citeer:
“Terwijl de Amerikaanse regering Assange vervolgt voor het publiceren van informatie over ernstige schendingen van de mensenrechten, waaronder marteling en moord, blijven de daders die verantwoordelijk zijn voor deze misdaden ongestraft”.
Net als in mei besteedden de westerse media geen aandacht aan Melzer’s verklaring over de marteling van Assange. Gezien het optreden van de grote meerderheid van het Europees Parlement en het stilzwijgen van de zelfbenoemde kwaliteitsmedia groeit de indruk dat het lot van de onschuldig gevangengenomen en gemartelde Assange al is bezegeld en dat het slachtoffer in het geheugengat moet worden weggegooid. Dit is de onverbloemde grimas van de westerse waardengemeenschap, die de rest van de wereld wil leren over democratie, mensenrechten en internationaal recht.
Stel je de hysterische verontwaardiging van deze hypocrieten voor als Assange onder deze omstandigheden in een Russische gevangenis zou worden vastgehouden.
+++
De boeken “Wir sind die Guten” (Wij zijn de goeden), “Wer regiert das Geld?” (Wie regeert er over het geld?) en “Chronik einer angekündigten Krise” (Kroniek van een aangekondigde crisis) van Paul Schreyer worden in dit verband aanbevolen.
+++
Met dank aan de auteur voor het recht om het artikel te publiceren.
+++
Foto bron: Alexandros Michailidis / shutterstock
+++
KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.
+++
Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/
+++
Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.
BitCoin-adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK
Kommentare (0)