Een standpunt van Dagmar Henn.
Er is nieuws dat je naar adem doet snakken. Ze gaan in de put van je maag als een punch. Zo’n bericht ging op zondag 05.01.2020 via het Twitteraccount van journalist Elijah J. Magnier.
Dit is de vertaalde tekst van dit korte bericht (1):
“We hebben vandaag van de Iraakse premier Adil Abd al-Mahdi geleerd hoe Donald Trump de diplomatie gebruikt: de VS hebben Irak gevraagd te bemiddelen met Iran. De Iraakse premier vraagt Quassem Soleimani om met hem te komen praten en hem het antwoord te geven op de bemiddelingspoging, Trump and Co. vermoorden de afgezanten op het vliegveld.”
Je moet deze boodschap vertalen naar een andere omgeving om te begrijpen hoe onbegrijpelijk het is. Laten we aannemen dat de Russische regering de Duitse regering heeft gevraagd te bemiddelen met Oekraïne. De Duitse regering stuurt de zittende vice-kanselier Olaf Scholz naar Kiev, waarna zijn voertuig wordt opgeblazen door een Russische drone op het vliegveld…
Nee, deze vergelijking komt niet eens in de buurt van wat er is gebeurd. Niet alleen omdat men zich een dergelijk gedrag van Russische zijde niet kan voorstellen, of omdat Olaf Scholz een politieke dwerg is in vergelijking met Quassam Soleimani. Maar het onthult in ieder geval de perfidie achter deze gebeurtenissen en de fundamentele manier waarop elke regel van het internationaal recht is geschonden.
Zelfs de nazi’s zijn niet zo ver gegaan. Om te vragen om onderhandelingen, en vervolgens om de deelnemers aan de onderhandelingen te vermoorden? Ik kan maar één historische gebeurtenis bedenken die deze kwaliteit had – het neerschieten van de Duitse ambassadeur tijdens de onderhandelingen in Brest-Litovsk in de jonge Sovjetrepubliek door de sociaal-revolutionairen; en het gevolg van deze daad was dat de sociaal-revolutionairen uit de regering werden gegooid en organisatorisch werden verpletterd, omdat deze daad anders verdere vredesonderhandelingen onmogelijk zou hebben gemaakt, maar van deze vrede was het voortbestaan van de jonge staat afhankelijk.
Maar de Verenigde Staten is geen land dat net een revolutie achter de rug heeft. Het is een wereldmacht in verval, een gewond, in het nauw gedreven roofdier. De beslissingen worden niet genomen door ondergrondse strijders die plotseling aan de macht kwamen, maar door professionele politici en militairen met jarenlange ervaring. Die bereid zijn om elke regel van de intergouvernementele betrekkingen te breken.
Het feit dat de Duitse pers de moord bagatelliseert als een ‘moord’ en het ministerie van Buitenlandse Zaken een rechtvaardiging probeert te vinden voor een onrechtmatige executie, kan nog steeds worden gezien als de gebruikelijke sycofancie, die te wijten is aan het feit dat de eigen invallen graag plaatsvinden in de slipstream van de grotere overvaller. Men is er al aan gewend als een moord geen moord wordt genoemd, en de mantel van de stilte wordt verspreid over de goedkeuring van de dronebesturing via Ramstein. Dit is bij wijze van spreken de imperialistische dagelijkse gang van zaken.
Maar zwijgen, wegduiken of zelfs de nu zichtbare daad rechtvaardigen, zou de Duitse diplomatie, die onder de heer Maas al genoeg heeft geleden, onmiddellijk volledig buitenspel zetten. Iedereen die mensen uitnodigt om te onderhandelen om de onderhandelaar te vermoorden, is niet geschikt om te onderhandelen. Niet betrouwbaar, geen centimeter verderop. En hetzelfde geldt voor iedereen die dergelijk gedrag goedkeurt, rechtvaardigt of ondersteunt.
De benoeming van de Duitse vertegenwoordiger in Teheran is een eerste teken in deze richting (2). Maar wat zit er achter zo’n daad, die alleen maar staatsgeorganiseerd terrorisme kan worden genoemd? Er zijn in principe maar twee verklaringen denkbaar – ofwel het buitenlands beleid van de VS wordt gevoerd door complete gekken, ofwel de geschillen binnen het apparaat hebben nu een wreedheid bereikt die openlijk verraad inhoudt.
Het tijdschrift Foreign Policy (3), dat niet bepaald dicht bij Trump staat, heeft in een artikel benadrukt dat de beslissing om deze aanval te lanceren alleen werd besproken door de Amerikaanse minister van Oorlog Esper in de binnenste kring, waarbij hoge ambtenaren zich beklaagden over het feit dat ze werden weggelaten.
Of Esper, die in zijn vroegere werk voor het wapenbedrijf Raytheon werd beschreven als een toplobbyist, meer loyaal is aan zijn opperbevelhebber dan aan het militair-industrieel complex, valt te betwijfelen. Wanneer en hoe Trump in dit geval werd geïnformeerd, of de planning achter zijn rug om plaatsvond of dat er opzettelijk valse informatie werd opgediend – in de tussentijd lijkt alles denkbaar. Het feit dat figuren als het voormalige CIA-hoofd Petraeus de moordpoging in de hoogste tonen prijzen, geeft aan waar de wind vandaan waait (4).
Als er echter twee verschillende facties aan het werk zijn, waarvan de ene de onderhandelingen over Irak regelt en de andere hen heeft vernietigd, dan hebben de onderlinge geschillen een scherpte bereikt die het hele Amerikaanse buitenlandse beleid volstrekt onvoorspelbaar maakt. Het gerucht van een Amerikaans verzoek aan Iran (5 ) om vergelding te beperken tot een gelijke maatregel en de bevestigde betrokkenheid van Qatar als bemiddelaar ondersteunen deze veronderstelling. Alleen de verre toekomst zal echter zekerheid bieden over welke variant daadwerkelijk van toepassing is.
In beide gevallen zal de noodzakelijke reactie van wat zo hoogdravend de ‘internationale gemeenschap’ wordt genoemd, echter niet komen. De openlijke terroristische aanval op diplomatieke vertegenwoordigers – van welke oorsprong dan ook, wie dat ook mogen zijn – zou moeten leiden tot diplomatieke reacties, waarvan de mildste de benoeming van ambassadeurs zou zijn. Want wie de onderhandelaars die hij zelf heeft aangesteld aanvalt, heeft de diplomatie als politiek instrument afgeschaft.
Zo’n staat is niet langer geschikt als onderhandelingspartner, laat staan als bondgenoot. Een Duitse regering met een vonkje eer in het lichaam zou nu in ieder geval de geplande grootschalige Amerikaanse manoeuvre Defender 2020 moeten annuleren en de stopzetting van elke aanval op de Ramstein-basis moeten eisen.
Men kan nog lang hopen met de Berlijnse dwergtroepen; zij zullen Iran blijven oproepen en niet de VS om zich gematigd op te stellen en anders te doen alsof er niets is gebeurd.
Het ministerie van Buitenlandse Zaken zou de beroemde drie apen moeten kiezen voor de zeehond, die niets zien, niets horen en niets zeggen.
Bronnen:
- https://twitter.com/ejmalrai/status/1213833855754485762
- https://www.reuters.com/article/us-iraq-security-iran-germany/iran-summons-german-diplomat-over-destructive-soleimani-statements-tv-idUSKBN1Z40O2
- https://foreignpolicy.com/2020/01/05/pentagon-chief-kept-tight-circle-on-suleimani-strike/
- https://sputniknews.com/middleeast/202001051077953862-ex-cia-head-lauds-soleimani-killing-says-its-more-significant-than-bin-laden-al-baghdadi-deaths/
- https://twitter.com/ejmalrai/status/1213468436917080066
+++
Met dank aan de auteur voor het recht om het artikel te publiceren.
+++
Foto bron: muk woothimanop / Shutterstock
+++
KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.
+++
Vind je ons programma leuk? Informatie over de ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/
+++
Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.
BitCoin adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK
Kommentare (0)