Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
Over de soevereiniteit van de staat Duitsland en die van zijn burgers

Over de soevereiniteit van de staat Duitsland en die van zijn burgers

Veröffentlicht am: 16. Januar 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

Een commentaar van Bernhard Loyen.

Heb je het ook gelezen? Heb je het gehoord? Duitsland had een beetje geluk. Ja, geluk is iets moois en heel begeerlijk in deze tijd. Het geluk is, nuchter beschouwd, het resultaat van het samenvallen van bijzonder gunstige omstandigheden, het gunstige toeval van het lot.

Dit gelukkige toeval van het lot werd door onze regering ervaren toen zij naar de huidige begrotingsvarkensbank keek. Het resultaat: een mooie plus van 17,1 miljard euro. De reden? Citaat: Minister van Financiën Scholz kondigde aan: “We hebben een beetje geluk gehad, en natuurlijk hebben we ook goede zaken gedaan” (1). Gefeliciteerd. Dit bedrag komt overeen met een niveau dat op de vijfde plaats zou komen van de vijftien posten in de begroting van de federale regering voor 2020 (2).

Helaas profiteren de mensen in Duitsland hier niet echt van, als men kritischer kijkt naar de algemene toestand van dit land, deze samenleving. Waar het voor de burgers essentieel wordt om zich gelukkig te voelen, te beginnen met de kleuterscholen, de scholen, de woningmarkt, de infrastructuur (d.w.z. de ziekenhuizen, de wegen, grote logistieke bouwprojecten van een bekend type), ziet het er nogal mager uit. Een helaas langzaam vergeten, maar nog steeds toepasselijke beschrijving: sjofel.

Tot op zekere hoogte is ook de manier waarop de uitvoerende beleidsmakers met hun verantwoordelijkheid jegens de burgers omgaan, armzalig. De dames en heren van de Berlijnse Rijksdag hebben andere doelen voor ogen als het gaat om de investeringsprioriteiten voor de huidige ambtstermijn. Voor de federale begroting 2020 staat het gebied van arbeid en sociale zaken op de eerste plaats met 155 miljard euro. De voorzitter van de Bondsdag, Schäuble, had dit in gedachten en citeerde: “We moeten het juiste evenwicht vinden tussen eisen stellen en bevorderen”, waarschuwde de CDU-politicus tijdens de nieuwjaarsreceptie van de Hamburgse KMO- en Economische Unie. Met “wij” bedoelde hij echter niet ons allemaal, maar een politieke kaste die inmiddels afstandelijk is geworden, waarvoor hij een gedachte toevoegde uit naam van de soevereiniteit van het dagelijks bestaan van miljoenen mensen, citaat: “Want als we overdrijven, vernietigen we de motivatie van de mensen en maken we ze ongelukkiger. Schäuble sprak zich uit tegen een onvoorwaardelijk basisinkomen. Als mensen niet meer hoeven te werken, zou de staat hun stimulans wegnemen om hun persoonlijke voldoening in het leven te vinden (3). Tenminste eerlijke gedachten.

Op de tweede plaats komt dan de defensieafdeling met een ongelooflijke 45,1 miljard euro. Een groot deel van de Duitse bevolking weet heel goed dat een bedrag van deze omvang niet alleen nodig is voor de verdediging van ons land. Dit land neemt op beslissende wijze deel aan de beslissing van gekozen politici, aan zogenaamde buitenlandse missies, internationale operaties. Het ondersteunen van de oorlog, zowel actief als passief, betekent ook rekening houden met de gevolgen. De besluiten en de daaruit voortvloeiende gebeurtenissen in Duitsland sinds 2015 laten overeenkomstige resultaten op grotere schaal zien. Breed gedocumenteerd en besproken.

Zoals bekend zijn het sinds de ineenstorting van het Warschaupact in het begin van de jaren negentig de Verenigde Staten die de wereld verwoesten, vernietigen en vermoorden. Sinds hun laatste aanval op een vooraanstaand militair van Iran, via een dronemoord, moet de hele wereld weer de adem inhouden, in de hoop dat er geen nieuwe vuurzee ontstaat, waarvan de gevolgen vroeg of laat ook in Duitsland voelbaar zullen zijn.

De politicus Andrej Hunke van de partij DIE LINKE wilde nu van de Bondsregering weten of Duitsland in dit nog jonge jaar heeft deelgenomen om tenminste gedeeltelijk verantwoordelijk te zijn voor het uitlokken van een derde wereldoorlog. Trefwoord – US Airbase Ramstein, relaisstation.

Tijdens het vragenuur in de Bondsdag gisteren, woensdag, wilde hij te weten komen, citaat: “Welke andere relaisstations zijn bij de Duitse regering bekend voor de missiecontrole van Amerikaanse drones, waarna zij verslag zal uitbrengen over de resultaten van het onderzoek dat op 6 en 7 oktober op de Federale Persconferentie (BPK) is uitgevoerd. Wanneer heeft zij voor het laatst bij de Amerikaanse regering geïnformeerd naar het gebruik van het relaisstation in Ramstein in overeenstemming met het internationale recht of heeft zij ongevraagd zekerheid gekregen van Amerikaanse zijde (4, blz. 4)?

Het antwoord van Michael Roth (staatssecretaris bij het Duitse ministerie van Buitenlandse Zaken) was vriendelijk, maar zoals gewoonlijk leeg. Er was een constante uitwisseling met de Amerikaanse partners. Het bekende feit dat Ramstein als moordcentrum werd gebruikt, wordt in het antwoord op indrukwekkende wijze als volgt beschreven, Vanuit het oogpunt van de Amerikaanse regering is het een, citaat: …wereldwijde communicatie-infrastructuur voor het gebruik van onbemande vliegtuigen, met inbegrip van diverse relaisstations (5). Bovendien had de VS tijdens het laatste overleg opnieuw bevestigd, citaat: dat zij het Duitse recht respecteren bij het gebruik van de Ramstein-basis (5).lege woorden. Zinnen van de kipper. Nu wordt tenminste al publiekelijk toegegeven dat er met medeweten van de Bondsregering verschillende relaisstations zijn. Alleen de locaties blijven onbekend. Dit is zielig in de uitvoering, maar laten we nog eens kijken naar de nuchtere werkelijkheid.

Overgangsverdrag en “vijandige-naties-clausules”

Duitsland viert de 30e verjaardag van de Duitse hereniging op 3 oktober van dit jaar. In 2006 publiceerde de Wetenschappelijke Dienst van de Federale Overheid een rapport met als titel Overgangsverdrag en “Vijandelijke Staatsclausules”. Over het onderwerp van de soevereiniteit worden de volgende regels aangehaald: De term soevereiniteit in de zin van het internationaal recht betekent dat staten onafhankelijk zijn van andere staten en alleen onderworpen zijn aan de internationale rechtsorde… Dit beginsel van soevereine gelijkheid van staten is te vinden in artikel 2 Nr. 1 van het Handvest van de Verenigde Naties… Aangezien beperkingen van de soevereiniteit van een staat een uitzondering op de regel zijn, moeten ze speciaal worden gemotiveerd (6, blz. 3).

Bestaan dergelijke beperkingen in het heden? De politieke grondslagen voor de Duitse hereniging werden in de zomer van 1990 uitgewerkt in de loop van de zogenaamde “2+4-onderhandelingen”, die uiteindelijk hebben geleid tot het zogenaamde “2+4-verdrag” van 12 september 1990. Dit verdrag bevat bepalingen die zijn vastgelegd als het zogenaamde “versteende recht van beroep” (6, pagina 7). Er is de uitleg, citaat: Ten slotte blijven “maatregelen die door de regeringen of met hun toestemming zijn genomen in de periode tussen 1 september 1939 en 5 juni 1945 vanwege de in Europa heersende staat van oorlog”, met inbegrip van het stopzetten van juridische stappen in dit verband, van kracht (6, blz. 8).

Hoe wordt dit door de Bondsregering gerechtvaardigd, citaat: “Het feit dat verschillende bepalingen en maatregelen van de bezettingsmachten geldig zijn, leidt niet tot de conclusie dat de Bondsrepubliek Duitsland vandaag de dag niet volledig soeverein is volgens het internationale recht. Het voortbestaan van het bezettingsrecht is gebaseerd op het feit dat de Bondsrepubliek Duitsland vrijwillig een overeenkomstige verbintenis in het kader van het internationaal recht is aangegaan. Het feit dat een staat zichzelf verplichtingen oplegt ten opzichte van andere staten is echter geen bewijs van een onvolledige soevereiniteit van de staat, maar is juist een uitvloeisel van zijn soevereiniteit (6, p. 8). Harde tabak, die echter voorlopig niet verder zal worden becommentarieerd.

Rechtvaardigen deze lijnen het bestaan van de grootste Amerikaanse militaire basis buiten de VS, op Duitse bodem? Het drone relaisstation Ramstein? Voordat we dit bekijken, is Ramstein eigenlijk het laatste eigendom van het Amerikaanse leger na de Duitse hereniging in 1990? Blijkbaar weet niemand het zeker. Antwoord van de federale regering uit het rapport: Omvang en locaties van de in Duitsland gestationeerde Amerikaanse strijdkrachten in één oogopslag vanaf het jaar 2017, citaat: Het totale aantal locaties van de in Duitsland gestationeerde Amerikaanse strijdkrachten kan niet precies worden bepaald vanwege de verschillende leeftijd van de beschikbare bronnen, maar moet in het hogere dubbelcijferige bereik liggen (7, pagina 2).

Dus de federale overheid weet niet het exacte aantal van haar onderhuurders? Absurd, maar niet verrassend. Willen ze nog een andere absurditeit weten? Weet u hoe het feit van Amerikaanse kernwapens op Duitse bodem is geregeld? Ondertekend overeenkomstig artikel 1 van het Verdrag betreffende het verblijf van de buitenlandse strijdkrachten in de Bondsrepubliek Duitsland van – Aandacht – 23 oktober 1954 (8, blz. 12). Tot op de dag van vandaag, getolereerd en onschendbaar. Laten we naar Ramstein kijken.

Een deskundig advies met de titel: De militaire basis Ramstein. Vragen over het statusrecht en mogelijke gevolgen bij overtredingen van het stationeringsrecht (9) vanaf 2017 informeert over de wettelijke basis voor het verblijf van Amerikaanse troepen in Duitsland, citaat:

De aanwezigheid van Amerikaanse militaire faciliteiten in Duitsland heeft zijn wettelijke basis in de wet op de stationering. De basis voor het permanente verblijf van de Amerikaanse strijdkrachten in Duitsland (…) is nog steeds het zogenaamde Verblijfsverdrag van 23 oktober 1954. In de loop van de Duitse hereniging werd de blijvende geldigheid van het Verblijfsverdrag bevestigd en aangevuld met de “Overeenkomst van 25 september 1990 betreffende het Verdrag inzake het verblijf van de buitenlandse strijdkrachten in de Bondsrepubliek Duitsland”.

Met betrekking tot de huidige gebeurtenissen, de drone gecontroleerde moord op Qasim Soleimani, wordt punt 2 geciteerd: Toepasselijkheid van het Duitse recht op buitenlandse militaire eigendommen: Buitenlandse militaire eigendommen in Duitsland zijn geen “extraterritoriaal” grondgebied van de zendstaat. De militaire basis Ramstein ligt op Duits grondgebied, d.w.z. als gevolg van het territorialiteitsbeginsel is het Duitse recht van toepassing.

Nu is het nog niet duidelijk of de laatste druk op de knop in Ramstein heeft plaatsgevonden. Marcel Dickow, hoofd van de onderzoeksgroep Veiligheidsbeleid van de Stiftung Wissenschaft und Politik (Duits Instituut voor Internationale en Veiligheidsaangelegenheden), verwoordde het echter op 8 januari zo: “Het is zeer waarschijnlijk dat Ramstein in ieder geval een technische rol heeft gespeeld in deze operatie. Omdat we weten dat Ramstein fungeert als een relaisstation. Hier worden de satellietgegevens die worden gebruikt om de drones te besturen, omgeleid naar een glasvezelverbinding die vervolgens naar de VS leidt. Deze technische infrastructuur, die de VS al vele jaren opbouwen en exploiteren, is essentieel voor de drone-oorlogsvoering en daarom is het zeer waarschijnlijk dat Ramstein hier in ieder geval een technische rol heeft gespeeld (10).

Samengevat. De Duitse staat tolereert als verhuurder van het onroerend goed volstrekt bewust criminele handelingen, in de wetenschap dat het deels de schuld is van scenario’s waar we theoretisch niet eens over na willen denken. Er is echter geen bewijs van enig probleem voor Angela Merkel, Heiko Maas en Annegret Kramp-Karrenbauer, als politiek verantwoordelijke personen. Waarom wil de Duitse regering zich niet politiek en vooral juridisch bevrijden van deze misdaden? Waar is de verklaring van Christine Lambrecht? Weten ze het niet? Dit is onze huidige minister van Justitie van het EPD.

Uiterlijk vanaf 2014 zijn deze misdrijven meer bekend. De voormalige drone piloot Brandon Bryant (de toenmalige 28-jarige was gestationeerd op een luchtmachtbasis in New Mexico tot april 2011 en controleerde drones van daar) verklaarde, citaat.

“Zonder Duitsland zou de hele Amerikaanse militaire drone-oorlog niet mogelijk zijn.” Aan het begin van zijn diensttijd noemde hij “altijd eerst Ramstein”.

Citaat uit het artikel: Uit documenten van het Amerikaanse leger en de verklaring van een voormalige dronepiloot blijkt echter dat de missies in Pakistan en Jemen nu ook via Ramstein worden afgehandeld. Volgens schattingen van de niet-gouvernementele organisatie Bureau of Investigative Journalism zijn sinds 2004 in beide landen ongeveer 1000 burgers gedood bij drone-aanvallen (11).

Dat was zes jaar geleden. Er worden nog steeds ongehinderd moorden gepleegd vanuit Ramstein. Daar is ook een rechtvaardiging voor, waarnaar de Duitse regering lijkt te verwijzen. Rusten? In de tussentijd zijn er in ieder geval klachten, van burgers (12) en van slachtoffers (13).

Nu wordt het onaangenaam, ik citeer: Wetenschappelijke diensten, het uitoefenen van militair geweld door buitenlandse staten vanuit militaire bases in Duitsland, 2015: Volgens artikel 53, lid 1, van het NAVO-troepenstatuut (NTS-ZA), “mag een troepenmacht binnen het haar ter beschikking gestelde onroerend goed de maatregelen nemen die nodig zijn voor de bevredigende vervulling van haar defensieverplichtingen”. Als men het Aanvullend Akkoord – net als het Verblijfsverdrag – dynamisch interpreteert in het licht van de huidige ontwikkelingen in het veiligheidsbeleid, kan de term “defensie” worden “voortgezet” in de richting van “terrorismebestrijding” (14, blz. 7).

Dit is dus een wettelijke definitie van decennia van moord. Nu komt soevereiniteits-ei Made In Germany, citaat:

De conformiteit van drone-operaties met het oog op “doelgericht doden” met het internationale recht is vandaag de dag echter nog steeds juridisch omstreden; met name de Amerikaanse en Duitse juridische opvattingen over deze kwestie lopen uiteen en zullen hier niet verder worden besproken (14, blz. 7).

Waarom zouden ze dat doen? Immers, slechts enkele moslimmannen sterven aan de andere kant van de wereld… Heeft de Duitser het recht om het contract op te zeggen?

De Wetenschappelijke Dienst geeft hierover ook informatie, citaat uit het rapport “Ramstein Military Base”. Statusvragen en mogelijke gevolgen bij overtreding van het stationeringsrecht, 2017:

“(D)e recht van stationering (vergunningen) in de huidige versie geen volledige wettigheidscontrole van de Federale Republiek van de activiteiten van buitenlandse strijdkrachten in de Federale Republiek. Het is waar dat artikel II van het NAVO-statuut van de strijdkrachten (NTS) vereist dat de in Duitsland gestationeerde strijdkrachten het Duitse recht respecteren. (15, blz. 5 en 6).

Dit maakt het voor de Duitse autoriteiten moeilijk om strafbare feiten die mogelijkerwijs op de Ramstein-basis worden gepleegd, te bestraffen (15, blz. 6).

Moeilijk? Het is nogal moeilijk om deze term te associëren met een zogenaamd soevereine staat. Zijn de mogelijkheden onbekend? Laten we eens kijken naar punt 4 van dit verslag:

Annulering van het recht op stationering:

Citaat: Zowel de residentieovereenkomst als het statuut van de NAVO-troepen kunnen worden beëindigd. Overeenkomstig nr. 3 van de Overeenkomst van 25 september 1990 betreffende het Verdrag inzake het verblijf van buitenlandse strijdkrachten in de Bondsrepubliek Duitsland kan de Bondsrepubliek Duitsland het verblijfsrecht ten aanzien van een of meer overeenkomstsluitende partijen beëindigen met een opzeggingstermijn van twee jaar (15, blz. 6) plus (16)).

Maar dit kon alleen worden verbonden, dus uitvoerbaar, met politieke soevereiniteit in het denken. Om deze gedachte te relateren aan de huidige politieke staf… laten we het daar bij laten.

Het politieke Duitsland ontbeert zijn representatieve soevereiniteit, zoals hierboven beschreven. Hoe zit het met de burgers? Met soevereiniteit in de, ik citeer: persoonlijke vervulling van het leven? De onafhankelijkheid van orders, van de richtlijnen van de regerende politiek?

Voorbeelden:

Soevereiniteit in het vinden van kinderopvang en scholing voor het kind moeilijk, nogal grimmig
Soevereiniteit in de zoektocht naar betaalbare huisvesting – moeilijk, nogal somber.
Soevereiniteit in het bestaan of het zoeken naar een realistisch betaalde baan moeilijk, nogal somber.

Soevereiniteit in het dagelijks leven, gedefinieerd door enig geluk, gezondheid, tevredenheid en het bescheiden begrip van het materiële levensonderhoud, blijft een uitdaging voor miljoenen mensen in dit land, zeer nauw verbonden met de richtlijnen van de politiek.

Berlijn 2020, citaat: Ex-Senator Harald Wolf verlaat de Kamer van Afgevaardigden en profiteert van de belangrijkste datumregeling voor dieetverhoging, die sinds 1.1.2020 van kracht is. Alle partijen, behalve de AfD, hadden voor dit model gestemd. Sinds 1991 is Wolf lid van de MdA, eerst voor de PDS en recentelijk voor de Linkse Partij, en voor elk jaar krijgt hij een maand lang voeding op basis van het laatste dieet. Als Wolf zijn mandaat in december had opgegeven, toen hij zijn intenties om vertrouwelingen te sluiten bekendmaakte, zou hij slechts recht hebben gehad op 2564 euro per maand. Nu, een paar dagen later, nog maar een paar dagen in het Parlement, heeft hij al recht op 4062 euro per maand. Menselijk gezien is dit begrijpelijk, legaal verdiend – maar politiek gezien moeilijk (17).

Alles zoals het was, zelfs in 2020. Een beetje geluk voor politici. Moeilijke tijden voor de gemiddelde burger.

Bronnen: