Een commentaar van Rainer Rupp.
Elon Musk, vereerd als technologisch wonderkind, is een idool van de zogenaamde Groene Revolutie, omdat de Amerikaanse oligarch de fabrikant is van Tesla, de “Rolls Royce” onder de elektrische wagens. Het feit dat deze luxe auto herhaaldelijk de aandacht trekt door spontane verbranding met nauwelijks te blussen branden, doet niets af aan de bijna religieuze reputatie van de meervoudige miljardair Musk. In de CO2-geloofsgemeenschap van klimaatbespaarders wordt hij beschouwd als een wegwijzer naar de mooie groene nieuwe wereld. Zelfs de recente bekentenis van Musk dat hij medeplichtig is aan de handhaving van het criminele Amerikaanse imperialisme mag daar niets aan veranderen.
De zaak in kwestie was een controverse over de staatsgreep in Bolivia afgelopen najaar, die onlangs op Twitter werd gepleegd. Musk werd door een tegenstander verteld dat de staatsgreep in Bolivia tegen de legitieme president Evo Morales “zeker niet in het belang van het Boliviaanse volk was. Omdat de Amerikaanse regering de staatsgreep tegen Evo Morales alleen maar organiseert zodat jij (Elon Musk) daar de lithium (voor de batterijen) kan krijgen”. Daarop antwoordde de gekke oligarch uitdagend: “We zullen couperen wie we willen. Ga er overheen!”
Nadat Musk voor deze schaamteloze opmerking op het internet een shitstorm had geoogst, haastte zijn propaganda-afdeling zich om de golven glad te strijken en legde hij uit dat de elektrische automagnaat dit alleen maar schertsend had gezegd. De uitleg ging niet eens in op de vraag wie er achter de “wij” van Musk schuilgaat. Het zou goed passen bij de megalomane Muskus dat hij alleen over zichzelf spreekt in het pluralis majestatis, dat wil zeggen in een vorm van het meervoud dat koninklijke majesteiten voor zichzelf gebruiken.
Musk runt een aantal exotische high tech bedrijven zoals SpaceX. Zo bouwen ze grote raketten waarmee ze onlangs Amerikaanse astronauten naar het International Space Station (ISS) hebben getransporteerd en een paar dagen geleden weer gezond hebben gemaakt. Deze successen zijn duidelijk naar het hoofd van de rokende miljardair gegaan, anders zou hij zeker niet zo’n openhartige en publieke medeverantwoordelijkheid hebben genomen voor de verraderlijke staatsgreep tegen de legitieme regering van Bolivia.
Anderen daarentegen zien de reactie van Musk meer als een uiting van loyale steun voor het buitenlands beleid van zijn land, hoe misdadig het ook is. Met veel goede wil is deze lezing ook mogelijk. Maar realistisch gezien mag niet over het hoofd worden gezien dat Musk inderdaad een zeer vitaal belang had bij de val van de Boliviaanse regering. Omdat elektrische auto’s op lithiumbatterijen rijden, en Bolivia toevallig veel van dit zeldzame erts heeft. Zo moet het voor Tesla en het regime van de V.S. zeer verleidelijk zijn geweest om toegang tot Boliviaans lithium te beveiligen, vooral aangezien President Evo Morales een bijna één miljard dollarcontract met het Chinese bedrijf Xinjian TBEA kort voor de staatsgreep als enig bedrijf had ondertekend dat gemachtigd is om Boliviaans lithium te ontginnen.
Door de staatsgreep tegen Morales hangt dit contract met de Chinezen nu op de tocht. Gezien de economische oorlog die het Trump-regime momenteel voert tegen China, zal Washington er zeker ook voor zorgen dat de nieuwe Boliviaanse marionettenregering het lithiumcontract met de Chinezen versnippert en hiervoor een Amerikaans bedrijf aan boord neemt. Maar Duitsland heeft ook zijn vingers in de pap. Eind 2018 was het Duitse bedrijf ACI Systems Alemania (Acisa) er al in geslaagd een exclusief contract met Bolivia te sluiten.
Omdat de Duitse Acisa echter niet van de grond was gekomen met zijn investeringen, had president Morales zijn contract voor de lithiumwinning slechts enkele dagen voor de ondertekening van het nieuwe exclusieve contract met de Chinezen opgezegd. Nu hoopt Acisa echter honing uit de staatsgreep tegen Morales te zuigen door de opzegging van het contract niet te erkennen. Daarbij wordt ze blijkbaar gesteund door de nieuwe, door de VS gesponsorde machthebbers in de regering. Dit verklaart zeker waarom de Duitse regering zeer snel en zonder voorbehoud de nieuwe Boliviaanse staatsgreepregering als legitiem heeft erkend.
Op 11 november 2019, een dag na de staatsgreep, vroeg de RT-Duitse redacteur Florian Warweg tijdens de Federale Persconferentie hoe de Duitse regering de militaire interventie tegen de verkozen president van Bolivia ziet. Vervolgens verklaarde regeringswoordvoerder Steffen Seibert dat hij het aftreden van de Boliviaanse president (gedwongen door het leger, let wel) “als een belangrijke stap” verwelkomde. Seibert noemde de beschrijving van het evenement als een “coup” “een interessante beoordeling van Rusland Today”. Talrijke regeringen van Latijns-Amerika en ook de linkse factie in de Bondsdag en de voorzitter van de Arbeiderspartij noemden de militaire actie unaniem een staatsgreep.
Sahra Wagenknecht, voorzitter van de linkse fractie in de Bondsdag, verklaarde ook in een persbericht: “De staatsgreep in Bolivia is een aanval op de democratie, sociale rechtvaardigheid en onafhankelijkheid in Latijns-Amerika. Alle sociale verworvenheden en de culturele rechten van de inheemse bevolking, die onder het voorzitterschap van Evo Morales in het leven zijn geroepen, staan nu op het spel”.
Bijna acht maanden na de val van de Boliviaanse president meldde zelfs het Amerikaanse dagblad New York Times dat de bewering dat president Evo Morales had geprobeerd aan de macht te blijven door middel van verkiezingsfraude, valse informatie was. Deze beschuldiging werd geuit door de door de VS gefinancierde Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS) en speelde zo de Boliviaanse geldschieters en de door hen georganiseerde en gefinancierde maffia’s in de kaart. De vermeende verkiezingsfraude was ook het belangrijkste argument van de putschisten van de politieke oppositie, de politie en het leger. De New York Times schrijft nu dat de stelling van verkiezingsfraude was gebaseerd “op valse gegevens en ongepaste statistische technieken”.
De krant citeerde Jake Johnston van de Amerikaanse niet-gouvernementele organisatie “Center for Economic and Policy Research (CEPR)” en zei dat het proefschrift gebaseerd was op “onjuiste gegevens en ongeschikte statistische technieken”. Hij is co-auteur van een 82 pagina’s tellende analyse van de Boliviaanse verkiezingen en de kwaadaardige en criminele rol die de OAS daarin heeft gespeeld. Johnston zei: “Degenen die de verkiezingen van 2019 nauwlettend hebben gevolgd, hebben er nooit aan getwijfeld dat de frauduleuze claims van de OAS vals waren”.
In haar antwoord op een “kleine vraag” van de parlementaire groep DIE LINKE (Bundestagsdrucksache 19/15985) had de Duitse regering de staatsgreep in Bolivia ook expliciet en met veel juridische goocheltrucs als een legitieme democratische verandering in de doofpot gestopt en bevestigd dat deze “in overeenstemming met de grondwet” zou zijn.
In het licht van de nieuwe informatie in de New York Times was de voorzitter van de federale regering, Steffen Seibert, op 24 juni van dit jaar door RT-Deutsch gevraagd of de federale regering, gezien de ingediende bewijzen over de verkiezingsresultaten die door de Organisatie van Amerikaanse Staten OAS zijn verspreid, de staatsgreep in Bolivia niet anders wilde evalueren dan voorheen. Op deze dag gaf Seibert geen antwoord, maar beloofde hij een schriftelijke verklaring in te dienen binnen de volgende dagen. In deze verklaring werd gesteld: “Vanuit het oogpunt van het ministerie van Buitenlandse Zaken is er geen reden om te twijfelen aan de definitieve verklaring van de OAS”. Dat betekent niets anders dan dat de regering Merkel de staatsgreep in Bolivia als legitiem blijft rechtvaardigen.
Dus als op een bepaald moment hier in Duitsland – zoals in Bolivia – het veiligheidspersoneel wordt teruggetrokken uit de kanselarij en de regeringsgebouwen en uit staatsradio- en televisiestations zoals ARD en ZDF, en dan bestormt deze menigte de nu onbeschermde gebouwen en neemt de kanselier ontslag onder druk van het leger, dan mag het niemand verbazen dat regeringswoordvoerders in andere landen deze staatsgreep ook toejuichen als een belangrijke democratische stap in de richting van normalisering van de omstandigheden.
Nochtans, hadden vele politieke waarnemers lang geleden de ontwikkelingen in BoliviÔ zien komen, ten laatste zodra Morales zijn besluit had uitgegeven dat hoofdzakelijk de minerale rijkdom van BoliviÔ nationaliseert, met inbegrip van de lithiumstortingen die als ,,nieuw goud” worden bekend. En door in de grondwet te bepalen dat de winst uit de verkoop van de grondstoffen alleen mag worden gebruikt om de belangrijkste behoeften van de bevolking te verbeteren, had Morales in de ogen van de neoliberale imperialisten een doodzonde begaan. Morales’ plan om de rijkdom van het land te gebruiken om de levensomstandigheden van de gewone mensen te verbeteren was in hun ogen niet alleen volslagen krankzinnig, maar ook ronduit misdadig. Voor de westerse elites en Wall Street verloren de banken, waaronder die in Frankfurt, tientallen miljarden aan winst. Van Washington tot Berlijn was het voor iedereen duidelijk dat er een einde moest komen aan deze waanzin in Bolivia.
En in deze situatie maakte Morales zelf ook grote fouten, vooral toen hij zijn plannen voor de nationalisatie van de lithiumreserves bekendmaakte aan de internationale pers, bijvoorbeeld aan het Duitse DPA, waarvan het verslag op 17 juli 2917 ook internationaal werd uitgezonden op Deutsche Welle. Zo hadden de neoliberale hyena’s twee jaar de tijd om de staatsgreep voor te bereiden
De “zonden” van Morales waren talrijk en erg genoeg vanuit het oogpunt van de elites van het “waarde Westen”, zodat het duidelijk was dat hij vroeg of laat zou moeten worden afgevoerd. Maar toen Morales vervolgens zijn ambitieuze plan presenteerde om een eerlijke prijs voor lithium te bereiken, had hij het machtige lithiumkartel ten goede of ten kwade uitgedaagd. De dagen van president Morales waren geteld. En de oligarch Elon Musk speelde hierin een belangrijke rol, gebaseerd op de laatste bevindingen.
In feite was er vanaf het begin geen sprake van gelijke kansen in de strijd tussen de Amerikaanse oligarch Elon Musk en het land Bolivia. De persoonlijke bezittingen van Muskus bedragen 68 miljard dollar en zijn dus bijna 70 procent groter dan het bruto binnenlands product van Bolivia van 40,58 miljard dollar in 2019. De Amerikaanse oligarch had in 2019 alle in Bolivia geproduceerde goederen en diensten kunnen kopen en zou dan nog 27,5 miljard dollar over hebben. Maar waarom zou je kopen als je met een staatsgreep zo veel goedkoper kunt krijgen. Je hoeft maar een paar mensen op sleutelposities fatsoenlijk te kopen en dan bezit je uiteindelijk al het lithium. Dat is het bedrijfsmodel dat de succesverhalen van de neoliberale globalisering heeft gemaakt.
Stephen Karganovic van The Strategic Culture Foundation schrijft: “De reële mogelijkheid dat een zeer rijke man met enorme financiële belangen zijn middelen zou kunnen concentreren om de legitieme regering van een lidstaat van de Verenigde Naties omver te werpen en er mee weg te komen, en er later zelfs over op te scheppen, zou ons allemaal moeten schokken. Het gemak waarmee het publiek met de onthullende opmerking van Musk omgaat, weerspiegelt volledig het verval van het internationale rechtssysteem. Of, om precies te zijn, het toont de schijnbare volledige verdamping van wat ooit de wettelijke basisnormen beschermde tegen sociopathisch en roofzuchtig gedrag op alle niveaus, tussen staten en tussen individuen, en tussen enorm machtige individuen en relatief zwakke staten”.
Er is een recenter voorbeeld hiervan, waarbij hetzelfde principe aan het werk is. Het was het particulier gefinancierde en uitbestede project van de militaire invasie van Venezuela in mei 2020, met als doel de leiders van het land te vangen en te vervangen door plooibare marionetten rond de zelfbenoemde “president” Juan Guaido.
In feite lijkt er een gevaarlijke ontwikkeling plaats te vinden op dit gebied, waar superrijke oligarchen zich niet langer tevreden stellen met het vergaren van nog meer geld, maar steeds meer proberen hun eigen, vaak zeer gevaarlijke, politieke doelen na te streven, weg van politieke partijen of andere democratische of zelfs pseudo-democratische structuren, volgens het principe “geld is macht en veel geld is nog meer macht”. Dit doet meteen denken aan mensen als Bill Gates en George Soros; Gates met zijn pathologische drang om de hele wereld te vaccineren en George Soros met zijn kleurenrevoluties en zijn huidige steun voor Black Life Matters (100 miljoen dollar) en waarschijnlijk niet veel minder voor de antifa in de VS.
Maar Musk, Gates en Soros zijn lang niet de enige. Daarom moeten we heel goed kijken naar de vermeende voordelen die door de superrijken worden verdeeld en leren begrijpen wat hun doel is.
+++
Met dank aan de auteurs voor het recht om het artikel te publiceren.
+++
Foto bron:L Galbraith / shutterstock
+++
KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.
+++
Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/
+++
Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.
BitCoin-adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK
Kommentare (0)