De bevrijding door Kerstin Chavent

Om de weg terug in onze creativiteit te vinden, moeten we ons bewust worden van onze innerlijke demonen.

Een commentaar van Kerstin Chavent.

Het gaat om het grote geheel. Wat we ervaren is de stap van de ene leeftijd naar de andere. Om te slagen hebben we een duidelijke visie en eerlijkheid ten opzichte van onszelf nodig. We moeten het lef hebben om de dingen bij hun naam te noemen. Zo verliezen ze hun kracht. De kleverige, duistere energieën die zich aan ons hechten en ons bezighouden moeten wijken als we ons ervan bewust worden en ze naar het licht sturen.

In het begin was het woord. Dit is wat er in het Evangelie van Johannes staat. Het betekent: Het Woord heeft scheppingskracht. Uit het Woord worden werelden geboren. Een eenvoudig ja of nee kan rijken bouwen of neerhalen. Als enig aards wezen is het de taak van de mens om de dingen te benoemen en ze een vorm en een richting te geven. We beslissen over de betekenis en de zin van de namen die we geven. Is de boom slechts een leverancier van hout, een dier een portie vlees, een kind een groeiende consument? Zien we het levende wezen als een handelswaar of als een goddelijk wezen dat gerespecteerd en beschermd moet worden?

In de loop van onze geschiedenis is het besef dat we de wereld creëren met ons denken, voelen en zeggen geleidelijk aan van ons afgenomen. We hebben toegestaan dat levende wezens dingen worden waarmee we geen relatie meer hebben. Alle vernietiging is gebaseerd op het idee dat we niet verbonden zijn met het bestaande. De aarde is een leverancier van minerale grondstoffen, slechts een basis voor chemische substraten en constructies. Mineralen, planten en dieren zijn niets anders dan grondstoffen. Ons eigen zinloze bestaan gaat verloren tussen eten en gegeten worden en wordt alleen draaglijk door afleiding.

Zo hebben we onze creativiteit in de loop der tijd verloren. We zijn slaven geworden die aan het lijntje worden gehouden door zelfbenoemde autoriteiten. Op subtiele wijze laten we ons berispen, opsluiten, controleren en beroven we ons van onze basisrechten. Geen knuffels, geen hand die elkaar vasthoudt. Beschaamd strekken we onze ellebogen en vuisten uit om elkaar te begroeten. Geen familiefeest, geen feest, geen concert, geen gemeenschappelijke maaltijd, zingen, dansen, spelen. Wat leuk is, is verboden.

Onderstebovenstaande wereld

Voor de meeste mensen lijkt dit inderdaad de “nieuwe normaliteit” te zijn. Zij geloven wat hen wordt verteld en beschouwen degenen die twijfelen aan het officiële verhaal als misleidend. Dus de dingen zijn omgedraaid en verdraaid. De denkende vrije geest wordt de rechtse samenzweringstheoreticus en de volgeling wordt de filantroop.

Egoïstische mensen zijn vandaag de dag degenen die protesteren tegen de draconische vrijheidsberoving, en verantwoordelijke burgers zijn degenen die een hele samenleving in de weg staan.

Kinderen worden gevangen gezet om gepensioneerden te beschermen en massamoordenaars komen naar voren als weldoeners. De zieken zijn de gezonde en de gezonde zijn de zieken.

Het is een duivels spel. Alles is verwisseld. Links en rechts, rechts en verkeerd, goed en kwaad. Systematisch wordt de leugen vervormd tot waarheid en de waarheid tot leugen. In de voortdurende wereldwijde verwarring blijft er weinig over van de machtige schepper die we ooit waren. Onze geschiedenis heet vooruitgang en is een progressieve beweging van het natuurlijke naar het kunstmatige. We zijn onvolledig en gebrekkig geboren, en we moeten eerst rechtgezet worden om een echt mens te worden. Nu we zijn gerijpt tot gehoorzame consumenten, werken we aan “ons brood verdienen”, zoals de Fransen zeggen. Ver weg van ons is het idee dat het leven een geschenk is, de aarde een paradijs en de mens een door de goddelijke adem geïnspireerd wezen.

Onderwijsinstellingen en overheden dwingen de groeiende mens tot de vorm die nuttig is voor de betreffende samenleving. Alles wat poëtisch, subliem en mooi is, wordt in de kiem gesmoord als nieuwsgierigheid en het plezier van een onafhankelijke ontdekking. We hebben ons ontwikkeld van apen tot tweevoeters, van holbewoners tot homotechnicus, wiens wereld door de machine wordt bestuurd. Berekeningen en algoritmen zetten de toon. Dat is nog nooit zo duidelijk geweest als vandaag. En het is nooit duidelijker geweest waar deze ontwikkeling toe leidt: tot een wereld waarin zelfs de mens niet meer is dan een zielloos ding dat naar believen kan worden in- en uitgeschakeld.

De dans van de demonen

Net als deze ontwikkeling ben ik geschokt door mensen die het niet zien. Terwijl het wereldwijde uitsterven van de levenden voor onze ogen plaatsvindt, worden degenen die waarschuwen voor de catastrofe beledigd en belasterd. “Zie je niet waar dit allemaal over gaat?!”, ik wil tegen ze schreeuwen. Hoe kun je nog geloven in het officiële verhaal? Waarom sluit je je niet aan bij degenen die in opstand komen in je zaak? Waarom geeft u hen de schuld van het parrotten van samenzweringstheorieën en het zoeken naar eenvoudige oplossingen voor complexe problemen? Hoe kun je geloven dat de dappere betogers verloren bestaansredenen zijn die hun leven niet aankunnen en op elke bandwagon springen die een uitlaatklep biedt voor hun ongenoegen? Waarom luister je niet een keer rustig naar ze? Wat heb je te vrezen als je je ermee bemoeit? Wat probeer je te beschermen?

Duidelijkheid heeft open deuren nodig, kamers waarin het licht binnenstroomt. Als we sluiten, creëren we de voorwaarden voor de verspreiding van de duisternis.

We verzamelen stof binnenin. Het ruikt muf als een ongeventileerde kelder. In deze omgeving buiten ons bewustzijn voelen niet erg charmante wezens zich bijzonder thuis: kobolden, demonen en allerlei soorten duivels die zich, net als vampieren, voeden met de energie in ons die van het licht wordt afgewend. Ze hebben geen paardenvoet en dragen geen hoorns op hun hoofd. Niet Beelzebub, Mephisto en Lucifer zijn vandaag de dag hun namen, maar onverschilligheid, onwetendheid, zelfingenomenheid, trots en koppigheid.

Niemand is veilig voor deze kerels. Ze sluipen naar binnen waar we niet opletten, waar we worden afgeleid en waar onze zintuigen worden vertroebeld. Wie beweert deze kwaliteiten niet te hebben, is bijzonder onstuimig. Illusie is hun rijk, hier marcheren ze op, de duistere machten. Ze klampen zich aan ons vast zonder dat we iets merken. Ze doen hun onheil ongehinderd in degene voor wie zijn innerlijke wereld vreemd is en die alleen in de materie gelooft. Ze schreeuwen en schreeuwen, beschuldigen en beledigen, spugen en sissen en maken veel lawaai.

Ze moeten alles verscheuren. Ze stoppen voor en volgen. Ze veroordelen, rechtvaardigen en vernederen. Als slangen ontsnappen ze aan hun eigen verantwoordelijkheid. Ze vernietigen de hoop en laten niets dan koude leegte achter. In de hel die ze creëren, is er geen vuurzee, maar ijskoud. Deze hel bevindt zich niet op een verre plek in het centrum van de aarde, maar in het midden van ons, daar: waar we de verbindingen doorsnijden, waar we steriliseren en desinfecteren, waar de levenden worden vernietigd, waar we geen gezicht laten zien en waar geen plaats is voor ontmoeting.

Dingen bij naam noemen

Net zoals er een hel in ons is, zo is de hemel in ons. Ons wezen verenigt beide. We kunnen een einde maken aan de dans van de demonen en ons bevrijden van hun kwijlende gezelschap. Op het moment dat ze bij naam worden genoemd, gaat hun kracht verloren. Ik zie je! Ik weet wie je bent! In sprookjes scheurt Rumplestiltskin zichzelf doormidden en verdwijnt als de koningin zijn naam roept. De oude belofte, de spreuk die ze uitsprak, is niet meer. Het kind blijft bij haar moeder. Wat ze gebaard heeft kan niet van haar afgenomen worden. Dat is de kracht van het woord.

De koningin is niet ten strijde getrokken. Ze heeft de wapens niet opgenomen. Ze bleef bij zichzelf en informeerde zichzelf. Dat is wat we nu moeten doen. We worden opgeroepen om in onszelf te kijken en ons bewust te worden van wat er in ons leeft. Moge de leugens in de buitenwereld wild rijden – we kunnen de tedere plant van de eerlijkheid in ons water geven: Hoe gaat het echt met me? Wat voel ik diep van binnen in deze situatie? Geloof ik echt dat er hier dingen gebeuren? Of heb ik eigenlijk al lang begrepen hoe verkeerd alles is, en durf ik het gewoon niet toe te geven?

De tuin inrijden

Misschien dat ik daarom zo van streek raak als de hete hangijzers aan de orde komen. De vinger zit op de wond. Het doet pijn. Er staat veel op het spel. Wanhopig probeer ik te voorkomen dat mijn realiteit een illusie wordt. Maar hoezeer ik mijn innerlijke demonen ook laat dansen: ik zal de gebeurtenis niet kunnen stoppen.

De verandering is er. De tijd is rijp. Het is nu. Wat we horen zijn de doodskreten van een eeuwenoud systeem dat de poorten naar onze innerlijke Tuin van Eden heeft gesloten.

Maar die tuin bestaat nog steeds. Het is er, en het is voor ons bewaard gebleven. Ook al is er veel in opgedroogd, we kunnen de poort openen en er water in brengen, waardoor het water wordt gezuiverd en gevoed. De tranen mogen vloeien – tranen over hoe ver we van onszelf verwijderd zijn geraakt, over het geweld dat we onszelf hebben aangedaan en over de illusies die we hebben gekregen. Het is voorbij. Het is goed. De rouw om de verlorenen is voorbij. Er kan iets nieuws beginnen.

En zo komt de gutsende veer in ons weer vrij. Briljant en wonderbaarlijk duidelijk ligt het voor ons: onze creativiteit. Vreugde, enthousiasme, nieuwsgierigheid en verlangen nodigen ons uit om samen onze grootste kracht te realiseren. Onze creativiteit kent geen grenzen. Het maakt alles mogelijk. We zijn creatieve wezens! Elke wens, elke droom kan in vervulling gaan – zelfs die van het vinden van een uitweg uit onze huidige situatie. Voor degenen die erin geloven, is de overgang als het opzij schuiven van een gordijn en het stappen in een nieuwe realiteit.

+++

Opmerking bij het artikel: De huidige tekst verscheen voor het eerst in “Rubikon – Magazin für die kritische Masse“, in wiens adviesraad Daniele Ganser en Rainer Mausfeld onder andere actief zijn. Aangezien de publicatie onder een vrije licentie (Creative Commons) plaatsvond, neemt KenFM deze tekst over voor secundair gebruik en wijst er expliciet op dat de Rubicon ook afhankelijk is van donaties en ondersteuning nodig heeft. We hebben veel alternatieve media nodig!

+++

Met dank aan de auteur voor het recht om het artikel te publiceren.

+++

Foto bron: Andrii Yalanskyi / shutterstock

+++

KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.

+++

Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/

+++

Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.

BitCoin-adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK