Opmerkingen over de verkiezingscampagne en de standpunten van Bernie Sanders op het gebied van het buitenlands beleid
Een standpunt van Doris Pumphrey.
Met zijn binnenlandse en sociaal-politieke programma en zijn consequente houding ten aanzien van het Israëlisch-Palestijnse probleem is Bernie Sanders een storende factor in de huidige strijd van de Democratische Partij voor het Amerikaanse presidentschap, waarbij hij het geconcentreerde verzet van haar corrupte elite en de oligarchen en media in haar nabijheid tegenkomt.
Vier jaar geleden werd Bernie Sanders vernederd door de vuile methoden van de Clinton-clan, viel uit de strijd – maar gaf Hillary Clinton toch “zijn volledige steun” en verklaarde: “Samen zijn we een politieke revolutie begonnen om Amerika te veranderen en deze revolutie gaat door”. Zelfs toen de volledige omvang van de verraderlijke campagne tegen hem bekend werd, bleef hij campagne voeren voor Hillary. Ze blijft Sanders vandaag persoonlijk vernederen met een filmportret dat van haar werd geschoten en waarvoor ze als een Hollywoodster in de Berlinale werd gevierd om campagne te voeren tegen Sanders.
Maar Hillary Clinton is niet alleen. Toen Joe Biden achterop was geraakt en geen van de kandidaten die zich kandidaat stelden voor de verkiezingen enige kans van slagen had, organiseerde de Democratische instelling de comeback van Biden op tijd met het duidelijk gecoördineerde ontslag van de andere kandidaten. Elizabeth Warren, die al kansloos was en als een linkse beschouwde, liep op Super Tuesday, maar zelfs dat leek een deal. Ze trok de stemmen van de nog steeds veelbelovende kandidaat Sander terug en hielp zo Biden. De volgende dag gaf ze haar kandidatuur op. Misschien wordt ze beloond met een ministerspost onder een zegevierend democratisch voorzitterschap. Waarschijnlijk zullen daar andere kandidaten worden gevonden die nu Biden steunen.
Barack Obama is tot nu toe opvallend terughoudend geweest in het openbaar, maar men kan waarschijnlijk aannemen dat hij de Afro-Amerikaanse conservatieve gevestigde orde heeft gemotiveerd om te pleiten voor de verkiezing van Joe Biden. Sanders had te weinig aandacht besteed aan de Afrikaans-Amerikaanse kiezers en hun zorgen. De oudere, meer conservatieve kiezers stemmen op degenen die dicht bij Obama staan. Jongere Afro-Amerikanen hebben de neiging om op Sanders te stemmen, maar in termen van aantallen zijn ze als kiezer nauwelijks belangrijk.
Joe Biden wordt vandaag aangeprezen als gematigd. Journalist Stephen Lendman wijst op zijn bijna 50-jarige staat van dienst van de Democraten als senator en ondervoorzitter onder Obama met een lange lijst van zijn standpunten en stemmen ten gunste van eindeloze oorlogen en maatregelen in het exclusieve belang van de bevoorrechten, Wall Street en de bedrijven. Dus met een beetje gematigde samenstelling zou hij de betrouwbare Democratische presidentskandidaat zijn.
Joe, de kandidaat in geestelijke achteruitgang
Het Democratisch establishment steunt Joe Biden echter niet om deze reden, maar omdat zijn naam de meeste stemmen heeft gewonnen. En alleen om te voorkomen dat Bernie Sanders dat doet, steunt hij Biden, ondanks zijn duidelijke mentale achteruitgang. Joe vergeet, verwart, heeft moeite om coherent te spreken, lijkt een beetje verward. Het toont ook de morele verdorvenheid van de Democraten die een zieke man misbruiken en hem in een mogelijke publieke vernedering tot hun marionet voor het hoogste ambt van de staat maken.
Hoe lang kunnen de Democraten de verontrustende gemoedstoestand van hun kandidaat nog afdoen als “Republikeinse propaganda”? Nu dit steeds duidelijker wordt, zijn de Democraten bang op het moment dat hij zijn mond opendoet. Ze proberen Biden’s publieke optredens zoveel mogelijk te beperken en in de tijd te beperken. Jim Clyburn, de leider van het Democratisch Congres, stelt nu al voor om de primaire verkiezingen met hun debatten helemaal te stoppen, omdat ze alleen maar problemen zouden opleveren. De partij noemt zichzelf democratisch.
Maar het voorkomen van Bernie met Joe betekent niet het winnen van de verkiezingen tegen Donald, die niet alleen het voor de hand liggende kon uitbuiten, maar ook de Oekraïense corruptiekaart tegen Biden kon houden. Er kunnen nog enkele verrassingen zijn, zoals de vorming van een Biden-kabinet met de geur van Obama’s stal. Misschien Furie Hillary als staatssecretaris of zelfs als vicepresident, die dan het roer overneemt van de noodlijdende president. Zelfs Michelle Obama, die tot nu toe heeft geaarzeld, kon uit de hoed worden getrokken. Zij zou het droomschot tegen Trump zijn. Waarom niet Obama/Clinton als het absolute droomteam van neoliberalen en neocons in de partij. Dat zou ook een feest zijn voor de grote trans-Atlantische gemeenschap in Europa – en voor menig feministe: Na vorig jaar hebben vrouwen het management van vier van de vijf grootste Amerikaanse wapenbedrijven overgenomen, waaronder vrouwen die de Amerikaanse regering en het hoge commando van de Amerikaanse strijdkrachten overnemen! Wat een emancipatie van vrouwen…
Bernie, de kandidaat die vertrekt
En Sanders? Na zijn slechte optreden op dinsdag wil hij – in ieder geval tot zondag – doorgaan met het bespreken van sociaal-politieke problemen met “zijn vriend” Joe Biden. Het zou niet verwonderlijk zijn als dit debat zou worden afgelast, want Biden dreigt in verlegenheid te worden gebracht. Wat gaat Bernie dan doen? Welke deal gaat hij maken met de partij, misschien in de naïeve hoop een paar sociaal-politieke geursporen te maken met de neo-liberalen?
Bernie Sanders had met het brede scala van zijn vergaande sociale en binnenlandse politieke maatregelen in zijn verkiezingsprogramma een land geschetst met sociale omstandigheden, zoals velen in de VS verlangen. Onder de heersende machtsverhoudingen zien ze eruit als een fantastisch kerstcadeau – wat gevolgd zou worden door een grote teleurstelling als de kerstman president zou worden.
In tegenstelling tot Obama, maar vergelijkbaar met Trump, zou Sanders natuurlijk grote problemen hebben in het politieke slangennest van Washington en het moeras van het militair-industriële-mediacomplex en zelfs proberen maatregelen aan te pakken die tegen zijn belangen indruisen. Maar hij beloofde om veel van dit door te drukken als “we” in het Witte Huis zijn. Daarmee bedoelde hij de grote beweging die zijn kandidatuur en zijn programma had aangewakkerd. Zoals Obama toen met zijn “Ja, we kunnen”, Sanders met zijn “Niet ik. Wij.” (Ik niet. Wij) veroorzaakten een miljoen keer zoveel enthousiasme, vooral bij de jongere.
Wat wordt er nu van zijn vele aanhangers? Heeft hun enthousiasme voor zijn programma genoeg dynamiek gecreëerd om een beweging op gang te brengen die niet door de Democratische Partij zal worden geabsorbeerd? Op dit moment lijkt het er meer op dat Sanders de stemmen die hij met zijn vraagstukken wint hoopt te kanaliseren naar ordelijke democratische paden, in de illusie de partij naar links te verplaatsen en te verjongen.
Een beleid dat de rest van de wereld beïnvloedt…
Natuurlijk speelt de binnenlandse politiek de belangrijkste rol bij de verkiezingen. Maar vooral omdat we het hebben over de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten, waarvan de uitkomst zo bepalend zal zijn voor de rest van de wereld, is het gepast om te kijken naar de standpunten van de kandidaten op het gebied van het buitenlands beleid, die ook rechtstreeks van invloed zouden zijn op ons.
Het zou zinloos zijn om de posities van Joe Biden in te nemen, want hij zal zeker niet degene zijn die het buitenlands beleid van de VS zal bepalen. Zelfs in zijn huidige gemoedstoestand zou hij daartoe niet in staat zijn.
Hoewel Bernie Sanders naar alle waarschijnlijkheid geen kans meer zal hebben om president te worden, is het de moeite waard om zijn standpunten over het buitenlands beleid nader te bekijken, vooral omdat velen ter linkerzijde in dit land ook hoge verwachtingen van hem hadden.
niet vrij van tegenstrijdigheden…
Bernie Sanders geeft vandaag de dag meer ruimte aan het buitenlands beleid dan vier jaar geleden. Maar zijn verkiezingsplatform laat zien dat het buitenlands beleid een ondergeschikte rol speelt. Het belang dat een kandidaat aan individuele kwesties hecht, kan worden geraden vanuit zijn plaats in zijn verkiezingsplatform. Hier is een vergelijking van enkele onderwerpen. (De nummers verwijzen naar borden): “Green New Deal”: 80203 / Immigratiebeleid: 26842 / Legalisatie van marihuana: 7997 / LGBTQ rechten: 4507 / Buitenlands beleid: 1684
Het is opmerkelijk dat de enige linkse Amerikaanse presidentskandidaat in zijn verkiezingsprogramma zelfs meer ruimte geeft aan de “LGTB-rechten” dan aan het buitenlandse en militaire beleid van zijn strijdende land, dat de grootste agressor was en is, met het grootste militaire budget ter wereld sinds de Tweede Wereldoorlog.
In tegenstelling tot het binnenlands en sociaal beleid bieden zijn programmatische uitspraken over het buitenlands beleid weinig concrete informatie. In het verleden heeft hij de invloed van het militair-industrieel complex herhaaldelijk aan de kaak gesteld. Het verkiezingsplatform vermeldt het niet eens. In publieke optredens bekritiseert hij wel de afschuwelijke militaire uitgaven, die “beter gebruikt zouden kunnen worden in de strijd tegen honger, ziekte en armoede”. In het hele verkiezingsprogramma wordt het militaire budget echter alleen genoemd in verband met zijn “Green New Deal”. Dit moet gedeeltelijk worden gefinancierd door te bezuinigen op de militaire uitgaven “die dienen om de wereldwijde olieafhankelijkheid in stand te houden”.
Bernie Sanders’ politieke carrière wordt ook gekenmerkt door zijn verzet tegen de Vietnamoorlog, de CIA-coupé in Chili en de interventies in Latijns-Amerika. Na zijn bezoek aan Nicaragua in 1986 sprak hij zijn bewondering uit voor Nicaragua’s Sandinisten. En na zijn bezoek aan Cuba in 1989 prees hij het succes van Fidel Castro’s alfabetiseringsprogramma, de gratis gezondheidszorg, het onderwijs en het huisvestingsprogramma en was hij onder de indruk van hoe ingrijpend de revolutie was. Hij was blij met de veranderingen die Hugo Chavez in Venezuela aan het rijden was.
Sympathieën voor linkse landen in Latijns-Amerika – dat is niet mogelijk als iemand president van de VS wil worden. Ze zijn opgevoed en daarvoor moet hij zich verantwoorden. Hij begon zijn posities al te relativeren. Ook al blijft hij sommige maatregelen in deze landen positief zien, zelfs als hij pleit voor een normalisering van de betrekkingen met Cuba, toch distantieert hij zich van hun “autoritaire regeringen”. Hij beschouwt Guaidó niet als een legitieme president, maar onder druk heeft hij zich al laten meeslepen om Maduro een “boze tiran” te noemen.
Wat Israël/Palestina betreft, heeft hij zich tot nu toe offensief en consequent uitgesproken voor de rechten van de Palestijnen zoals die door het internationaal recht worden gewaarborgd. En dat betekent veel in de VS, waar de Israëlische lobby bekend staat om zijn aanzienlijke invloed en druk op beide partijen. Hij durft zich openlijk te verzetten tegen de Israëlische lobbyorganisatie American Israel Public Affairs Committee (AIPAC), bekritiseert het beleid van de Israëlische regering en noemt Netanyahu een “reactionaire racist”. Ook heeft hij zich nog niet laten intimideren door beschuldigingen van “antisemitisme” of “zelf hatende Jood”.
Zijn positie in het Amerikaanse Congres, zijn buitenlandse en militaire beleidsstandpunten of aankondigingen zijn niet vrij van tegenstrijdigheden.
In het algemeen benadrukt Bernie Sanders het belang van diplomatie en het primaat van de diplomatie boven de militaire oplossing van conflicten. De VS zouden de wereld moeten leiden om de internationale samenwerking te verbeteren. Hij noemt de Verenigde Naties of het internationaal recht niet expliciet.
Hij presenteert zich als een anti-oorlogskandidaat en verwijst herhaaldelijk naar zijn afwijzing van de Irak-oorlog. Zijn manifest zegt: “We zullen niet investeren in eindeloze oorlogen.”
Senator Bernie Sanders had in 2019 een resolutie aangenomen die het gezag van de president om troepen op oorlogsmissies te sturen beperkte en Troef de opdracht gaf om alle troepen ter ondersteuning van de oorlog in Jemen terug te trekken.
De terugkeer van het Congres naar zijn rol in de besluitvorming over oorlogsmissies, het beëindigen van de steun voor de door Saoedi-Arabië geleide interventie in Jemen en het opnieuw sluiten van de nucleaire overeenkomst met Iran zijn de enige drie concrete verklaringen in het verkiezingsplatform.
… en gevaren
De twee algemene mededelingen voorspellen niet noodzakelijkerwijs veel goeds:
“Uitvoering van een buitenlands beleid dat de nadruk legt op democratie, mensenrechten, diplomatie en vrede, en economische rechtvaardigheid.”
“Werk met pro-democratische krachten wereldwijd om samenlevingen op te bouwen in het belang en de bescherming van alle mensen.”
De altijd zo mooi klinkende woorden. Het enige is dat de Amerikaanse presidenten voldoende hebben aangetoond wat het Amerikaanse engagement voor “democratie” en “mensenrechten” en de inmenging van de VS in de interne aangelegenheden van andere staten in samenwerking met “pro-democratische krachten” – het maatschappelijk middenveld, NGO’s, stichtingen, enz.
Begin februari stelde de New York Times Bernie Sanders vragen over het buitenlands beleid. Hij ontkende de vraag of hij militair geweld zou gebruiken om de olievoorraden te beschermen of om een regimewisseling teweeg te brengen.
In lijn met de neoliberalen en neocons van de Democratische Partij antwoordde hij “ja” op de vraag of hij een militaire “humanitaire interventie” zou steunen. Hier is hij trouw aan zichzelf, want de “humanitaire interventie”, de bombardementen op Joegoslavië onder president Clinton, had ook Sanders gesteund.
In 2011 was hij mede-initiatiefnemer van de resolutie van de Senaat waarin de VN-Veiligheidsraad werd opgeroepen maatregelen te nemen “om de burgerbevolking in Libië te beschermen tegen aanvallen, met inbegrip van de mogelijke instelling van een no-fly zone boven Libisch grondgebied”. De no-fly zone liet een door de VS geleide multilaterale coalitie van krijgsheren toe om tegen Libië te ageren, met de welbekende verwoestende gevolgen, niet alleen voor het land en zijn bevolking, maar ook voor Afrika.
De Syrische president Assad staat bovenaan de lijst van ‘s werelds ergste dictators voor Sanders, hij is een oorlogsmisdadiger die chemische wapens tegen zijn volk gebruikt en hij moet aan de macht worden gebracht. Rusland en Iran moeten worden aangemoedigd om hun steun aan Assad te beëindigen.
Aan de Chinese regering stelt hij een hele reeks binnenlandse politieke eisen en was hij mede-initiatiefnemer in het Congres van resoluties die “schendingen van de mensenrechten”, “massa-arrestaties” en “heropvoeding” van Oeigoeren en andere etnische moslimgroepen veroordelen. Hij steunt de Dalai Lama al jaren en vraagt om de toelating van een Amerikaanse diplomatieke vertegenwoordiging in Tibet. Hij steunt ook een wapenembargo tegen China.
Sanders steunt de NAVO, is gekant tegen verdere uitbreiding van het lidmaatschap en roept de Europese bondgenoten op hun belofte na te komen om hun militaire uitgaven te verhogen tot 2 procent van het BBP.
Het volgende is verontrustend: Op de vraag van de New York Times: “Zou u overwegen om met militair geweld een Iraanse of Noord-Koreaanse kern- of raketproef te voorkomen?” Sanders antwoordt “ja”. Het gaat dus niet om het voorkomen van een onmiddellijke bedreiging, maar om een preventieve aanval op een wapentest door Noord-Korea en Iran, de twee landen die al jaren overgeleverd zijn aan Amerikaanse sancties en dreigementen. In ruil daarvoor zou Sanders een oorlog tussen de grootmachten riskeren? Of weet hij niet wat hij hier zegt? Zelfs dat zou verontrustend zijn als hij president zou worden.
“Als Rusland zijn huidige koers in Oekraïne en andere voormalige Sovjetstaten voortzet, moeten de Verenigde Staten Rusland dan als een tegenstander of zelfs als een vijand beschouwen”, vraagt de New York Times hem. Sanders antwoordt “Ja”. Sanders antwoordt ook bevestigend op de vraag of Rusland de Krim moet terugsturen naar Oekraïne voordat het weer wordt toegelaten tot de G7. In het Congres steunde Bernie Sanders economische sancties tegen Rusland. In plaats van een directe militaire confrontatie roept hij op tot internationale druk op Rusland. En hij bekritiseert Trump’s “gezellige relatie” met Poetin.
…en opnieuw en opnieuw Rusland
De elite van de Democratische Partij en het slangennest van Washington bevonden zich op een paniekmodus tot de primaire verkiezingen van afgelopen dinsdag. Bernie had het niet zover moeten laten komen. Het spook van het communisme is al op de muur geschilderd om hem te intimideren.
Niet alleen zijn eerdere sympathieën voor de Latijns-Amerikaanse revoluties, maar ook zijn huwelijksreis, die hij in 1988 in de Sovjet-Unie doorbracht, zouden potentiële wapens zijn in de handen van zijn tegenstanders om hem tijdens de verkiezingscampagne te verslijten en te verhinderen dat hij de verkiezingsbeloften waarmaakt. Troef, die al tijdens de verkiezingscampagne verklaarde dat Rusland geen vijand was en met Poetin wilde communiceren, is tot op de dag van vandaag de “Russische Poort” tussen zijn benen gegooid om te voorkomen dat hij nog een stap dichter bij zijn belangrijkste verkiezingsbelofte voor de internationale betrekkingen zou komen: de verbetering van de betrekkingen met Rusland.
De knuffel werd onlangs zelfs tegen Sanders uitgedaagd. “Poetin bemoeit zich weer met de verkiezingscampagne.” Maar deze Poetin kon blijkbaar niet echt beslissen welke van de twee hij nu zou moeten steunen. Dus het makkelijkste om te doen is Trump en Sanders. De reactie van de twee kan niet anders zijn. Trump heeft zich tot vandaag verzet en klaagt nu de Washington Post, de New York Times en CNN aan.
Sanders gaf daarentegen onmiddellijk toe, jammerde en zei tegen de journalisten dat “de Russische inmenging in de Amerikaanse verkiezingen” een “lelijk ding” was om “ons te verdelen”. Dat deden ze in 2016. Ze proberen chaos te creëren en haat te zaaien in Amerika”.
In tegenstelling tot Donald Trump beschouwt hij Vladimir Poetin niet als een “goede vriend” en benadrukt hij dat Poetin “een autocratische gangster” is die de Amerikaanse democratie wil ondermijnen. “Het kan me eerlijk gezegd niet schelen wie Poetin als president wil. Mijn boodschap aan Poetin is duidelijk: “Blijf uit de VS-verkiezingen en als president zal ik ervoor zorgen dat u dat doet”.
Albrecht Müller van de NachDenkSeiten merkte op dat als deze uitspraken juist zijn, “dan is deze drager van hoop ook een hopeloos geval. Want om te geloven in de herkenbare en duidelijke mogelijkheid van Russische invloed op de verkiezingen in de VS, is een flinke portie eenvoud nodig.
“Sanders heeft een kardinale fout gemaakt door de valse veronderstelling van Russische inmenging in het Amerikaanse beleid te accepteren”, schreef de bekende journalist en specialist in internationale zaken, Finian Cunningham. Bernie Sanders zou de onzinnige beschuldigingen van Russische inmenging gewoon moeten noemen wat ze zijn: “vuile trucjes van de Amerikaanse inlichtingendienst en het democratische establishment”. “Zijn politieke vijanden zullen de vuile trucjes nog meer uithalen en hem dwingen om irrelevante ontkenningen en veroordelingen van Rusland uit te spreken.”
Tobias Riegel van de NachDenkSeiten zag het gevaar dat Bernie Sanders, om progressieve binnenlandse beleidsplannen uit te voeren, in de verleiding zou kunnen komen om ze te beveiligen door middel van “krijgshaftige handelingen” in het buitenlands beleid. Hij was bang: “Helaas kunnen de verklaringen van Sanders aan Rusland, bijvoorbeeld, hier geen grote verwachtingen wekken”. En vroeg: “Zou de relatie tussen Rusland en de VS onder president Donald Trump zich mogelijk positiever kunnen ontwikkelen dan onder Sanders?
Met of zonder Sanders, van de Democratische Partij, die al vier jaar lang onvermoeibaar met het stokje van de “Russische Poort” zwaait, valt in ieder geval geen verbetering in de betrekkingen met Rusland te verwachten.
i Zie ook: Amerikaanse presidentskandidaat Bernie Sanders knoeit met de Israëlische lobby en Bernie Sanders moet voorkomen worden!
+++
Met dank aan de auteurs voor het recht om het artikel te publiceren.
+++
Beeldbron: YASAMIN JAFARI TEHRANI / Shutterstock
+++
KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.
+++
Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/
+++
Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.
BitCoin adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK
Kommentare (0)