Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
Nord Stream 2: in de kopgroep van de VS

Nord Stream 2: in de kopgroep van de VS

Veröffentlicht am: 23. Dezember 2019 | Anzahl Kommentare: noch keine

Een commentaar van Hermann Ploppa.

Ted Cruz, Republikeins senator in het Washington Congres, die een permanente kandidaat is voor het Amerikaanse presidentschap, en zijn collega Ron Johnson aarzelen niet om een chantagebrief te schrijven en te sturen tegen Edward Heerema. Heerema is directeur van de Zwitserse onderneming Allseas Group, die in een consortium de aanleg van de omstreden Nord Stream 2-pijpleiding leidt. Hoewel het geen toegang heeft tot de zee zelf, heeft de Zwitserse Allseas Group het krachtigste schip ter wereld voor het leggen van gasleidingen op de zeebodem. Op de beste Wild West manier bedreigden de senatoren Cruz en Johnson de Zwitserse CEO met massale stress als hij niet onmiddellijk zou stoppen met het leggen van pijpleidingen in de Baltische Zee.

Eerder hadden de Republikein Ted Cruz en zijn Democratische collega Jeanne Shaheen de zogenaamde “wet ter bescherming van de energiezekerheid van Europa” al in beide huizen van het Washington Congres gepropt. Een wet, dames en heren, geen resolutie. Stelt u zich nu eens voor dat de Duitse Bondsdag unaniem een “wet zou aannemen om sociale rechtvaardigheid in de Amerikaanse staat Texas af te dwingen”. Het zou bizar zijn, en de wereldgemeenschap zou terecht het hoofd schudden bij een dergelijke afwijking van de menselijke geest. Maar feit is dat de VS iets anders is dan één van de vele andere staten. De VS heeft eenvoudigweg het recht van de sterkste aan zijn kant en beschouwt zichzelf als onkwetsbaar. Het heeft tot nu toe goed gewerkt, behalve voor Vietnam en Iran.

En hoewel onze minister van Buitenlandse Zaken Heiko Maas alles wat hij in de politiek vertegenwoordigt te danken heeft aan de pro-Amerikaanse touwploegen in ons land, heeft ook hij de flagrante schending van de internationale regelgeving in het geval van het Amerikaanse sanctiebeleid opgemerkt. Hij zei tegen de Amerikaanse chantagemanoeuvres: “Het Europese energiebeleid wordt beslist in Europa en niet in de VS … Wij verwerpen buitenlandse interventies en sancties met een extraterritoriale werking op principiële gronden.

Het ministerie van Handel van Altmeier was al lakser: men neemt “met spijt” kennis van de wet van het Amerikaanse Congres (1). En mevrouw Merkel liet weten dat men de “sanctiespiraal” niet met eigen tegenmaatregelen in gang wilde zetten (2). Heel humaan. Ja, 2100 kilometer van het indrukwekkende pijpleidingennetwerk van Vyborg in Rusland naar Lubmin bij Greifswald is al voltooid. Er zijn nog 300 kilometer te gaan, inclusief het traject van de Deense grens naar Hannover. Zou eigenlijk al op oudejaarsavond klaar moeten zijn. Maar toen was de Deense regering een tijdje terughoudend geweest om een deel van Nord Stream 2 door hun territoriale wateren te laten gaan, wat veel tijd in beslag nam. Dit is belangrijk omdat aan het einde van het jaar een contract met Oekraïne, dat het Russische gas door dat land had laten stromen, afloopt. Opvolgingsregelingen zitten nog niet in de tas.

Het is dus duidelijk dat de lange hand van onze grote bondgenoot, de Verenigde Staten, vrij ver lijkt te reiken in de beslissingen van de kleinere Europese staten die aan Europa grenzen. Maar aangezien dit tijdelijke spel Nord Stream niet echt kan stoppen, kan deze sanctiewet nu ook niet meer worden toegepast. Overigens is de Amerikaanse wet ook van invloed op de zuidelijke bypass van Turkstream (3). Een ander pijpleidingproject dat Russisch gas langs Oekraïne naar West-Europese klanten zal pompen via de Zwarte Zee. Het is des te begrijpelijker dat de Russische regering, ongeacht haar standpunt over kwesties van internationaal recht, de Krim niet ook aan de NAVO kon overlaten. Turkstream zou waarschijnlijk onder de wielen van de zeemacht van de NAVO zijn gevallen. Het is twijfelachtig of het vanuit geostrategisch oogpunt verstandig is dat de VS sinds de mislukte staatsgreep tegen Erdogan in 2016 voortdurend met Turkije, de op één na sterkste mogendheid van de NAVO, heeft geworsteld. Over het algemeen vecht de zieke, welwillende hegemon met steeds meer “partners” over de hele wereld, net als een alcoholist die zijn laatste biertje heeft laten weghalen. China, Iran, Rusland, Turkije – en nu ook de Europese Unie. Alleen haastig door de VS nieuw geïnstalleerde fascistische regimes in Brazilië, Bolivia en wie weet waar nog meer volgen blindelings gesynchroniseerd met de wereldheerser in alle fouten en verwarring van de geopolitiek.

Fossiele brandstoffen zijn het levenssap van de Anglo-Amerikaanse wereldheerschappij (4). De Verenigde Staten hebben de fixatie van alle industriële ontwikkeling op fossiele energie met extreme kracht opgelegd. Met deze fixatie had Pax Angloamericana een machine voor het drukken van geld gecreëerd. Om het fossiele paradigma af te dwingen waren twee wereldoorlogen nodig. Ook Duitsland werd getroffen. Na de Eerste Wereldoorlog hebben de twee pariastaten Duitsland en de Sovjet-Unie hun krachten gebundeld en hebben ze niet alleen een uiterst nauwe militaire alliantie gesmeed met het Verdrag van Rapallo in 1922. Duitsland heeft nu ook Sovjet-olie ingekocht, die in Duitsland onder andere door de Sovjet-DEROP-keten van tankstations in meer dan 2000 tankstations op de markt werd gebracht. Na de staatsgreep van de Reichstag brak Adolf Hitler met zijn nazi-organisatie niet alleen de militaire alliantie met de Sovjet-Unie, maar ook de uiterst succesvolle DEROP-tankstationketen om plaats te maken voor Anglo-Amerikaanse oliemaatschappijen. Onder Hitler stond 90 procent van de Duitse olie-industrie nu onder Anglo-Amerikaanse controle.

Na de Tweede Wereldoorlog begon de pas versterkte Bondsrepubliek Duitsland aardgas en ook ruwe olie uit de Sovjet-Unie aan te schaffen. De Verenigde Staten hebben toen al een zogenaamd pijpembargo ingesteld tegen de Sovjet-Unie. Naar verluidt zouden, zoals zo vaak het geval is, de Europese veiligheidsbelangen worden bedreigd als het Duitse Mannesmann-concern de Sovjets-buizen voor hun pijpleidingen zou verkopen. De Duitse industrie was verontwaardigd toen de toenmalige Duitse bondskanselier Konrad Adenauer toegaf aan de druk van de VS en de sancties vertaalde in zijn eigen wetten. Adenauer deed dit alleen om op zijn eigen manier uit de Amerikaanse headlock te komen door zijn Frans-Duitse alliantie met de Gaulle. In de fase van de détente konden de West-Duitse pijpen vervolgens naar het oosten worden geleverd, en sindsdien betrekt West-Europa zijn gas voornamelijk uit de Sovjet-Unie, waaruit later Rusland zou voortkomen. En toen de nieuwe Koude Krijger Ronald Reagan West-Europa opnieuw probeerde te intimideren en de stopzetting van de import van oostelijk gas eiste, negeerden de Europeanen eenvoudigweg op grote schaal de vermaningen van de cowboy uit Washington.

Vandaag de dag zijn de kaarten helaas wat anders geschud. Want waar het Sovjetblok en de Europese Gemeenschap vroeger directe buren waren, scheidt een gordel van staten die loyaal zijn aan de VS nu het Oude Europa van Rusland. Na de implosie van het Sovjetblok hebben de trans-Atlikanisten in de voormalige satellietstaten van de Sovjet-Unie nieuwe elites geïmplanteerd, die in de VS zijn opgeleid en geïnstrueerd. Vandaag de dag worden de voormalige staten van het Warschaupact gedomineerd door politieke krachten die veel Amerikaanser en ook veel radicaler zijn dan de elites van het voormalige West-Europa, die door de voormalige Amerikaanse minister van Defensie Donald Rumsfeld werden bespot als “Oud Europa”. Dat wil zeggen: de gematigd pro-Amerikaanse West-Europese staten met hun op consensus gerichte sociale en economische beleid zijn achterhaalde modellen.

Was de Bondsrepubliek Duitsland in het verleden de modelstudent van de Amerikanen, de VS heeft vandaag de dag grote verwachtingen van Polen. De Poolse regeringen, of ze nu liberaal of rechts-populistisch zijn, doen grote inspanningen om elke denkbare stok die ze kunnen vinden naar Washington te krijgen. Ze bieden de VS miljarden dollars om de militaire bases in Polen te openen. De Poolse regering is er al lang in geslaagd het militaire budget van het land te verhogen tot meer dan twee procent van het bruto binnenlands product. Om met het geld natuurlijk alleen militaire apparatuur van de Amerikaanse productie te kopen. Toen de Amerikaanse president Trump Polen bezocht, kondigde de regering daar aan dat ze bereid was grote hoeveelheden Amerikaans fracking gas te kopen. Het geld dat aan de VS wordt verspild, ontbreekt natuurlijk in de Poolse sociale begroting. De kwaliteit van het leven in Polen is nog steeds vrij bescheiden en de uittocht naar het Westen gaat onverminderd door. Tegelijkertijd sleutelen de strategen in Washington en Warschau aan een nieuwe alliantie van staten binnen de EU, namelijk het Intermarium. Intermarium is de Latijnse naam voor het Poolse woord: “Miedzymorze”, wat betekent: tussen de zeeën. De Poolse strategen hebben een concept van hun voormalige politicus Pilsudski opgegraven, namelijk een alliantie van staten rond Polen, van de Oostzee tot de Zwarte Zee. Dus de Baltische staten Estland, Letland en Litouwen, plus Oekraïne, Roemenië en Bulgarije, die als planeten rond de Poolse zon cirkelen.

Als dit concept van het huwelijk een concretere vorm zou aannemen, zou West-Europa, en met name Duitsland, hermetisch worden afgesloten van de markten in Azië en Oost-Europa. Dit zou een geopolitieke kopzorg zijn die gemakkelijk zou kunnen leiden tot de totale economische verstikking van Duitsland. Dit is de basis van de Amerikaanse berekening achter de huidige sanctie-inspanningen. En over één ding moeten we duidelijk zijn: Rusland heeft alle mogelijkheden om in de richting van Azië te gaan. Het nieuwe alliantiesysteem van de Shanghai Cooperation Organization (SCO) en de veelbelovende optie van de Zijderoute zijn een veilig ticket naar een betere toekomst voor Rusland. De Russische president Poetin kan de nieuwste cowboyattitudes uit Washington met sereniteit gadeslaan.

Het wordt echter steeds krapper voor de Duitse economie. En een Duitse kaste van politici, waarvan bijna negentig procent nu afkomstig is van pro-Amerikaanse denktanks en lobbygroepen, is totaal ongeschikt om bevrijdingsstakingen uit te voeren tegen de Amerikaanse economische oorlog tegen Duitsland. De oorlog tegen VW, de aankoop van het verrotte bedrijf Monsanto door Bayer uit onbegrijpelijke zelfmoordimpulsen; de oorlog tegen de Duitse bank; en nu de oorlog tegen de energieslagader in de vorm van Nord Stream 2. Als de Duitse bevolking nu geen radicale paradigmaverschuiving afdwingt, zal de Amerikaanse headlock, ik benadruk het nog maar eens, omslaan in een laatste verstikking. Een Duitse economie die is losgekoppeld van haar toekomstige markten bevindt zich al in een vrije val, zoals nu al duidelijk is in de auto-industrie. Op een gegeven moment zal Duitsland dan alleen nog maar koekoeksklokken exporteren en zullen de Duitsers hun geld verdienen als toeristengidsen die Chinese en Russische toeristen door de Dom van Keulen gidsen.

Bronnen: